Monday, February 25, 2019


D K Pattammal:  A musician who broke many social taboos
                                                                      Nadeem   Noushad
                                                                     
 D. K. Pattammal’s centenary confer me an opportunity to revisit the hardship she confronted to accomplish her dream. Pattammal’s excellence in the field is neither an accident nor a coincidence but her sedulous effort supported by her family   combined with her talents. The age in which she lived supported her in many ways to fulfill her dreams. The backdrop of freedom movement has forged a new value system which was conducive to emerging talented women in that era

She was born in 1919 in Kancheepuram. Her father Damal Krishnaswamy Dikhithar was an orthodox Brahmin. He was a primary school teacher and was a Sanskrit scholar too. He had an interest in classical music.  Her mother Rajammal   had a sweet voice and she knew some kritis but she was not allowed to perform even before the members of the family. Those days  women in their community were not permitted to sing, dance or perform in public. It is said that once Rajammal sang in a wedding when her father- in- law heard and shouted “Is that my daughter- in-law s voice that I hear? Can someone ask her to stop immediately and go inside? So it is not amazing that in such a social condition Pattammal was denied of formal training in music. Krishnaswamy Dikshithar also realized that his daughter had natural ability in singing but he cannot imagine his daughter performing public.

Pattammal's teacher Ammukkutti  Ammal noticed her unusual  abilities  when she performed a role in a play in which she sang . When the news appeared at the local newspapers, the Columbia gramophone company approached her father to record her daughter singing.  That was a shock to him as it was an improper act of Brahmin girl to sing publically. He was in a dilemma; at heart he wished her daughter to sing but the social constraint frightened him. At last he yielded before Ammukutti  Ammal s affectionate compulsion. Her first record was a success and this gave her an attention in the musical world. She had only twelve years old then.  The Columbia gramophone record changed her life altogether. It is curious to note that the emergence of new technology enabled her to break the social taboo. It was difficult to record the voice of the upper caste women. The women voices recorded those days like Bangalore Thai, Coimbatore Thai, Thirichethur Shanmukha Vadivu, and Veena shanmukhavadivu, Madras Lalithangi and Veena Dhanammal were from devadasi communities.

The Thyagaraja festival in Kancheepuram was a great event.  Krishnaswamy Dikshithar used to bring his daughter there. It was organized by well-known musician Kancheepuram Naina Pilla. Pattammal got a rare opportunity to listen to maestros there at an early age. Pattammal had a great adoration for Naina Pilla and she was deeply distressed that she can’t learn music from him. She imbibed the repertory to her singing and considered him a model. She wished she could sing like him.  She was allured by his unparalleled Pallavis too.

Once in a wedding she got an opportunity to sing. She imitated the style of the singers heard at Thyagaraja festival. A music teacher was there and he thought that if she is given ample practice he can develop her innate talents.  He came forward to teach her. Pattammal didn’t recall his name. He was usually called by others as Telungu Vadhyar.  He taught her some Thyagaraga  kritis.  Telungu Vadhyar was her first teacher though it was not a formal teaching in the true sense.

Her head mistress Ammukutty Ammal had a great influence in her life she compelled her father to attend a music  competition conducted by Madras Govt.  One of the judges of the panel was comprised of Ambi Dikshitar. He was so impressed by her singing and he insisted on teaching her some Dikhitar Kritis. Her training lasted only fifteen days and that had a tremendous impact on Pattammal singing career. Within a short span of time she could grasp every nuances of Dikhitar kritis. Later it enabled her popularizing Dikhitar kritis.

Unlike her contemporaries she didn’t get a prolonged training from any guru. Neither she had  legacy like  T Brinda,  M S Subhalashmi ,M L Vasanthakumari, etc.  Pattammal s mother was not a musician. Pattammal’s  father used to take her to the Thyagaraja festival where she was lucky to hear the music of Carnatic maestros. She picked up a little knowledge from various masters. She wished to learn music from a master but the restrictions imposed by the society retarded her longings. That became a blessing in disguise in her life since she could develop a unique style of her own without imitating any masters. What is most significant in her music career was the way in which she overcame  the social taboos with her vigorous talent and passion for music.
Pattammal had to face bitter words from different corners her community. She was the first Brahmin woman to sing Carnatic classical music in public. So her father felt it difficult to develop her career at her native place. He took a decision to move to Madras so that they can’t be any adverse reactions from her community. So he left his job for the sake of her daughter’s career.  That was a turning point in Pattammal s life. He was a staunch supporter of freedom struggle and women’s emancipation was also a part of it. Consequently the socio political situation helped her to revamp her talents. 
At madras she got sufficient opportunities to perform in the public. Opposition from her community had diminished. It was a time that M S Subhalakshmi was becoming a star. She was from a non-Brahmin community. Brahmin community wants a singer to uphold their esteem in the society. So Pattammals advent was welcomed
Pattammals questioned the male domination in the domain of singing ragam thanam pallavi during 1940s. It was a common belief that women can’t sing ragam thanam pallavi. Many female singers internalized this unwritten law among the musicians. Her father told her “if you have confidence to sing pallavi just go ahead and sing it never mind what people say”.  The first pallavi she recorded was one of the Naiana Pilla s favorite in the raga jagamohini. After that she was known as pallavi Pattammal.
In the book Madras Quartet, Indira menon says “one doesn’t know for certain who the first woman to sing pallavi was. Some say it was Dhanakoti Ammal but the credit for being the first women to storm this last bastion is usually given to Pattammal. Hailed as pallavi Pattammal she brought to successful close of struggle against male domination in music started by Brinda and M S Subhalakshmi. Following her lead Subhalakshmi also began to sing  pallavi in 1930s Pattammal became the role model for other women artists  prominent among  whom have been  M L Vasathakumari,  R  Vedavalli ,Sreerangam  Gopalaratnam , Suguna  Purushothamanan and Mani krishnaswami.  R  Vedavalli , a scholar musician of the younger generation has said that  it was  D K  Pattammal who gave courage and confidence to women singers to sing pallavi in the face of disapproval by male gurus and colleagues” (The Madras Quartet page no 161-162) 
The two things that enabled her to fulfill her dreams were the technological progress in music and the freedom movement. These two bestowed her much strength to break the constraint of her caste.  With its adherence to traditional religious beliefs , it is a daunting task to break dogma in Carnatic music. Moreover the admirers of Carnatic music find it is a sin to break the tenet. In Pattammal s community nobody was ready to defy the restrictions imposed by the community and none questioned the prohibition of dancing or singing in public.  Rukhmini Devi Arundale had already broken the doctrine to become the first Brahmin woman to enter the Bharatanatym field as a dancer. With the advent of gramophone Pattammal has got a prominent place in Carnatic music. T Brida and Mukhta stayed away from recording her voice. Hence  Subhalakshmi and Pattammal dominated this field.  Eppadi paadinaro is her everlasting hit in the gramophone record. It was in Karnataka devaghandhari and composed by suddhanatha bharathi. Other popular records  are  yaro ivar yaro, thookkiya thiruvadi, shivakama sundhari, velan veruvavadi  etc.
It was during the zenith of the freedom movement Pattammal started her career.  Like M S Subhalakshmi, Pattammal also responded to the spirit of the times and used her voice to popularize Subramanya bharathi s patriotic songs.   That also paved the way for popularizing her music. Her father was an ardent supporter of the freedom movement. With his full support she sang patriotic songs to a large audience against the oppressing British regime. She considered singing Bharathi s aaduvome over AIR at the stroke of midnight on August 5, 1947 as the most memorable moment in her life. With much fortitude and endurance she set a new path where women could flower there talent without any intervention. She singularly brought about women s liberation without ever mentioning that word. Today gifted women musicians from her communities and other communities stand with pride and confidence

Reference
1) The Madras Quartet-    Indira Menon
2)  Eppadi Paadinaro (Malayalam Essays) – Indira Menon
3) The Hindu Speaks on Music
                                        **********

Wednesday, August 10, 2011


നദീം നൗഷാദിന് റെഡ് പിക്‌സല്‍ ഡോക്യുമെന്ററി അവാര്‍ഡ്

nadeem-noushadകോഴിക്കോട്: ഡി വൈ എഫ് സംസ്ഥാന സമ്മേളനത്തോടനുബന്ധിച്ച് നടന്ന റെഡ് പിക്‌സല്‍ ഡോക്യുമെന്ററി ഫെസ്റ്റില്‍ മികച്ച രണ്ടാമത്തെ ഡോക്യുമെന്ററിക്കുള്ള അവാര്‍ഡ് നദീം നൗഷാദ് സംവിധാനം ചെയ്തദേശ് രാഗത്തില്‍ ഒരു ജീവിതംഡോക്യുമെന്ററിക്ക് ലഭിച്ചു.

കോഴിക്കോട് അബ്ദുല്‍ഖാദറിന്റെ നാടക ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ളതാണ് ഡോക്യുമെന്ററി. കേരള ഫഌഷ്‌ന്യൂസ്.കോം ഫീച്ചര്‍ എഡിറ്ററാണ് നദീം നൗഷാദ്. ബിജു ഇബ്രാഹീമിന്റെ ട്രിബ്യൂട്ട് ടു മൈ മദര്‍എന്ന ഡോക്യുമെന്ററിക്കാണ് ഒന്നാം സ്ഥാനം.

ചലച്ചിത്ര അക്കാദമി ചെയര്‍മാന്‍ കെ ആര്‍ മോഹനന്‍, സിനിമാ നിരൂപകരായ ജിനേഷ് കുമാര്‍ എരമം, ചെവൂര്‍ വേണു എന്നിവരടങ്ങിയ ജൂറി കമ്മിറ്റിയാണ് അവാര്‍ഡ് ജേതാക്കളെ തിരഞ്ഞെടുത്തത്.

Saturday, November 20, 2010


അബ്‌ദുള്‍ ഖാദര്‍: പാടാനോര്‍ത്തൊരു മധുരിതഗാനം


A simple but great book on the life and music of legendary singer Kozhikkode Abdul Khader, edited by Nadheem Naushad. Contributors include his second wife Kozhikkode Santhadevi, son Najmal Babu, intimate friend Vasu Pradeep, John Paul and Kozhikkode Narayanan Nair.
Publisher: Olive Publications, Kozhikode Pages: 122 Paperback Price: INR 75

പാടാനോര്‍ത്തൊരു മധുരിതഗാനം പാടിയതില്ലല്ലോ-ഞാന്‍, എന്നു പാടി കടന്നുപോയ കോഴിക്കോട് അബ്ദുള്‍ ഖാദര്‍. ശോകഗാനങ്ങള്‍ക്ക് ആത്മാവിന്റെ സംഗീതം പകര്‍ന്ന് നല്‍കുകയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. ഗസലുകളുടെ വിഷാദച്ചുവഅബ്ദുള്‍ ഖാദറിന്റെ കണ്ഠത്തിലൂടെ പൂര്‍ണ്ണത നേടുകയായിരുന്നു. ജീവിതം ദുരന്തപൂര്‍ണ്ണമായ അനുഭവങ്ങള്‍നല്‍കിയ അബ്ദുള്‍ ഖാദര്‍ ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ ദുരന്തഗായകനാണ്.

ഭാഗ്യവും വിധിയും എതിരു നിന്ന ജീവിതത്തില്‍ ബാക്കിയായത് ഭാവം പകര്‍ന്ന മനോഹരഗാനങ്ങള്‍ മാത്രം. കാലമെത്രകടന്നുപോയാലും കലാകാരന്‍ അനശ്വരനാകുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്. അബ്ദുള്‍ ഖാദറിന്റെ ജീവിതം അടുത്തറിയാം പുസ്‌തകത്തിലൂടെ. ഒപ്പം അദ്ദേഹം പാടിയ ഏതാനും ഗാനങ്ങളും.

EXCERPTS

ബാബുരാജിനോടൊപ്പം കല്യാണവീടുകളിലും മറ്റും പാടിയാണ് അബ്ദുള്‍ ഖാദര്‍ ജീവിക്കാനുള്ള വകയുണ്ടാക്കിയത്. ഇടയ്ക്ക് ബോംബെയില്‍ ഷണ്മുഖാനന്ദഹാളില്‍ ഒരു പരിപാടിയില്‍ പാടാന്‍ അവസരം ലഭിച്ചു. പാട്ടുകേട്ട്കേരളസൈഗാള്‍എന്ന് അബ്ദുള്‍ഖാദറിനെ വിശേഷിപ്പിച്ചത് പ്രശസ്ത പത്രപ്രവര്‍ത്തകന്‍ ബ്രെഹല്‍വി. മെഹ്ബൂബിന്റെ ഔറത്ത് എന്ന ചിത്രത്തിന്റെ ഷൂട്ടിംഗ് നടക്കുന്ന സമയം. അതില്‍ പാടാന്‍ ചാന്‍സ്കിട്ടിയതായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് മൂത്ത മകന് അസുഖമാണെന്ന കമ്പി കിട്ടിയത്. ഉടനെ നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു. കുട്ടിയുടെ മരണത്തോടെ നിരാശനായി. പിന്നീട് ബോംബെയില്‍ പോയില്ല.

അബ്ദുള്‍ഖാദറും ബാബുരാജും കല്യാണവീടുകളില്‍ മാത്രമല്ല പൊതുപരിപാടികളിലും പങ്കെടുക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഇതിനിടെ കുഞ്ഞാമതിന്റെ മൂന്നാമത്തെ പെങ്ങളെ ബാബുരാജും വിവാഹം ചെയ്തു. അതൊക്കെ നമുക്കിപ്പോഴുംസങ്കല്പിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത, ഉദാത്തമായ മനുഷ്യബന്ധങ്ങളായിരുന്നു.

തിരമാല , നവലോകം എന്നീ ചിത്രങ്ങളില്‍ പാടാന്‍ അബ്ദുള്‍ഖാദറിന് അവസരം ലഭിച്ചു. തിരമാലയുടെസംഗീതസംവിധായകന്‍ വിമല്‍കുമാറിന്റെ അസിസ്‌ററന്റ് ബാബുരാജായിരുന്നു. ബാബുരാജ് ആദ്യമായി സംഗീതംനല്‍കിയ മിന്നാമിനുങ്ങിലും പുള്ളിമാനിലും ഖാദര്‍ പാടി.

പുള്ളിമാനുള്‍പ്പടെയുള്ള ചില ചിത്രങ്ങള്‍ റിലീസായതുപോലുമില്ല. നീലക്കുയിലിലെ , എങ്ങനെ നീ മറക്കും എന്നഗാനത്തോടെയാണ് കോഴിക്കോട് അബ്ദുള്‍ ഖാദര്‍ കേരളത്തിലെ അറിയപ്പെടുന്ന ഗായകനായി മാറിയത്. കമ്മ്യുണിസ്റ്റ്വേദികളിലെല്ലാം അദ്ദേഹം ഓടിനടന്ന് പാടി.

അബ്ദുള്‍ ഖാദറിന് ആച്ചുമ്മയില്‍ നജ്‌മല്‍ ബാബു ഉള്‍പ്പടെ ആറ് മക്കള്‍. നാലും പെണ്‍കുട്ടികള്‍. ഒരാളെ വിവാഹംചെയ്തത് പഴയ പാട്ടെഴുത്തുകാരന്‍ പി.. കാസിമിന്റെ മകനും പത്രപ്രവര്‍ത്തകനുമായിരുന്ന സമദ്. മറ്റൊരുപെണ്‍കുട്ടിയുടെ ഭര്‍ത്താവ് സംഗീതജ്ഞനായ ഡി. ഹസ്സന്റെ മകന്‍ നവാസ്. സിനിമ-നാടകനടി ശാന്താദേവിയില്‍അബ്ദുള്‍ഖാദറിന് പിറന്ന മകനാണ് സത്യജിത്ത്. ശാന്താദേവിക്ക് ആദ്യഭര്‍ത്താവില്‍ ഒരു മകനുണ്ട്. സുരേഷ്. ഭര്‍ത്താവ് വേറെ വിവാഹം ചെയ്ത് ഉപേക്ഷിച്ചതുപോലെയായപ്പോള്‍ ജ്യേഷ്ഠന്‍മാരെ ആശ്രയിക്കേണ്ടിവന്നു.സന്ദര്‍ഭത്തിലാണ് പഴയ കളിക്കൂട്ടുകാരന്‍ ലസ്‌ലിയെന്ന അബ്ദുള്‍ഖാദറിനെ കണ്ടുമുട്ടുന്നത്. കലാരംഗത്തേക്ക്കൊണ്ടുവന്നത് അദ്ദേഹമാണ്. അതൊരു പ്രണയബന്ധമായി വളര്‍ന്നു. ശാന്താദേവിയെയും മകനെയും വാടകവീട്ടില്‍താമസിപ്പിച്ചു. അപ്പോഴും ആച്ചുമ്മയുമായി താന്‍ സൗഹൃദത്തിലായിരുന്നുവെന്നു ശാന്താദേവി പറയുന്നു. നജ്മല്‍ബാബുവും സത്യജിത്തും സഹോദരന്‍മാരെപ്പോലെ ജീവിച്ചു. അവര്‍ പരസ്പരം സഹായിക്കുകയും ചെയ്തു.

ബാലതാരത്തിനുള്ള ദേശീയഅവാര്‍ഡ് നേടിയ സത്യജിത്ത് അസുരവിത്ത് , കുട്ട്യേടത്തി തുടങ്ങി പത്തോളംചിത്രങ്ങളില്‍ അഭിനയിച്ചു. പക്ഷേ, പാടാനായിരുന്നു ഇഷ്ടം. നജ്മല്‍ ബാബുവും സത്യജിത്തും ഒരുമിച്ച് പലവേദികളും പങ്കിട്ടു. ഇരുവരും പിതാവിന്റെ പാട്ടുകള്‍ ഹൃദ്യമായി പാടി.

ഗള്‍ഫില്‍ ബാങ്ക് ഉദ്യോഗസ്ഥനായി കുറെനാള്‍ ജോലി ചെയ്തു ബാബു നാട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്തിയതിനുശേഷം ഗസല്‍സംഗീതത്തില്‍ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചു.
കേരളത്തില്‍ ഗസലിനോട് പുതിയൊരു ആഭിമുഖ്യം വളര്‍ത്തുവാന്‍ ബാബു ശ്രമിച്ചു. കോഴിക്കോട് കമത്ത് ലൈനില്‍പാരിബാസ് ഹോട്ടലിലെ സംഗീതസായാഹ്നങ്ങള്‍ ഒരിക്കലും മറക്കാനാവുകയില്ല. സാമാന്യമായി വായിക്കുകയുംസാമൂഹ്യമാറ്റങ്ങളെ കുറിച്ച് ഗൗരവമായി ചിന്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ബാബു സൗമ്യനാണ്.
നജ്മല്‍ ബാബുവിന്റെ മകളും വയലിനിസ്റ്റ് സി.എം.വാടിയിലിന്റെ മകനും തമ്മിലുള്ള വിവാഹനിശ്ചയംനടന്നതിന്റെ പിറ്റേന്നാണ് പെണ്‍കുട്ടിയും കൂട്ടുകാരിയും തീവണ്ടിചക്രങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഞെരിഞ്ഞമര്‍ന്നത്. രാവിലെ പത്രവാര്‍ത്ത വായിച്ച്, രണ്ടാം ഗേറ്റിനടുത്തുള്ള വീട്ടിലെത്തിയപ്പോള്‍ അക്ഷോഭ്യനായ ബാബുവിനെ കണ്ട്അത്ഭുതപ്പെട്ടു പോയി. ദുരന്തം സഹിക്കുവാന്‍ ബാബുവിന് എങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു?
ആളുകള്‍ പലതും പറഞ്ഞു. അതെല്ലാം ബാബു അവഗണിക്കുകയായിരുന്നു. പിറ്റേദിവസം ഹാര്‍മോണിയത്തിനുമുമ്പിലിരുന്നു തന്റെ സങ്കടം മുഴുവന്‍ സംഗീതത്തില്‍ അലിയിപ്പിക്കുവാന്‍ ബാബു ശ്രമിച്ചു. ഒരല്പംമന:സമാധാനമാണ് വേണ്ടിയിരുന്നത്. അപ്പോഴും ആളുകള്‍ കുറ്റപ്പെടുത്തി: കണ്ടില്ലേ, മകളുടെ ദുരന്തംകണ്ടിട്ടുപോലും ഹാര്‍മോണിയം വായിക്കുകയാണ്.

സത്യജിത്തിന്റേതും വലിയൊരു ദുരന്തമായിരുന്നു. പുഞ്ചിരിക്കുന്ന മുഖത്തോടെയല്ലാതെ സത്യനെ കണ്ടിട്ടില്ല. കോഴിക്കോട് ആര്‍ട്‌സ് കോളേജില്‍ എന്റെ ഭാര്യയുടെ ക്ലാസ്‌മേറ്റായിരുന്നു. കാണുമ്പോഴൊക്കെ ചോദിക്കും: ഫാത്തിമയ്ക്ക് സുഖം തന്നെയല്ലേ? പി.വി.എസ് ഹോസ്പിറ്റലില്‍ മെയ്ല്‍ നഴ്‌സായിരുന്നു, സത്യന്‍. ഒപ്പം ജോലിചെയ്തിരുന്ന ക്രിസ്ത്യന്‍ യുവതിയായിരുന്നു ഭാര്യ. പി.വി.എസ്സില്‍ നിന്നു വിട്ടതിനുശേഷം ജോലിയില്ലാതെ സത്യന്‍കുറെനാള്‍ ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞു. അന്നൊക്കെ കാണുമ്പോള്‍ ചോദിക്കുമായിരുന്നു: ‘നിങ്ങളുടെ പത്രമാപ്പീസില്‍പേക്കിംഗിലെങ്കിലും ഒരു ജോലി കിട്ടുമോ?’

പിന്നീട് സത്യജിത്ത് ഗള്‍ഫില്‍ പോയി. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുശേഷം തിരിച്ചെത്തിയപ്പോള്‍ ഭാര്യയെ മാരകരോഗംബാധിച്ചിരുന്നു- അവരുടെ തീവ്രവേദന കണ്ടുനില്ക്കാനാവാതെയാണ് സത്യന്‍ ജീവനൊടുക്കിയത്. അധികംവൈകാതെ ഭാര്യയും മരിച്ചു. അവസാനനാളുകളില്‍ സത്യന്‍ ക്രിസ്തുമതത്തില്‍ ചേര്‍ന്നു. അല്ലെങ്കില്‍ ഭാര്യയ്ക്ക്ക്രിസ്തീയമായ അന്ത്യശുശ്രൂഷകള്‍ കിട്ടുകയില്ലെന്ന ആശങ്കയായിരുന്നത്രെ കാരണം.

ഒരു വൃക്ക മാറ്റിവെയ്‌ക്കേണ്ടി വന്ന നജ്മല്‍ ബാബു, സ്വന്തമായൊരു വീടില്ലാതെ, ഫ്‌ളാറ്റില്‍ നിന്ന് ഫ്‌ളാറ്റുകളിലേക്ക്കുടുംബത്തോടൊപ്പം യാത്ര തുടരുന്നു. ഓരോ ദുരന്തവും ടെന്‍ഷനില്ലാതെ ഏറ്റുവാങ്ങുന്നു- മനുഷ്യര്‍വിചാരിക്കുന്നതുകൊണ്ടുമാത്രം നിയോഗങ്ങള്‍ മാറ്റാനാവില്ലല്ലോ എന്ന ദാര്‍ശനികവിചാരത്തോടെ. എന്തുകൊണ്ടാണ്ദുരന്തങ്ങള്‍ കോഴിക്കോട് അബ്ദുള്‍ഖാദറിന്റെ കുടുംബത്തെ ഇങ്ങനെ വേട്ടയാടുന്നത്ം

Friday, November 19, 2010


പാടാനോര്‍ത്തൊരു മധുരിത ഗാനം

ബുക്‌ന്യൂസ് / സി.ലതീഷ് കുമാര്‍


പുസ്തകം: പാടാനോര്‍ത്തൊരു മധുരിത ഗാനം.

എഡിറ്റര്‍: നദീം നൗഷാദ്.
വിഭാഗം: സംഗീതം.
പേജ്: 122
വില: 75 രൂപ.
പ്രസാധകര്‍ : ഒലീവ് പബ്ലിക്കേഷന്‍സ്, കോഴിക്കോട്.

വിഷാദത്തിന്റെ ഭാവാത്മകത കവിതയില്‍ നാം നന്നായറിയുന്നത്. ചങ്ങമ്പുഴയി- ലൂടെയാണ്. ഇടപ്പള്ളിവിഷാദത്തിന്റെ ബലിയാടും. ലോക സാഹിത്യത്തിലെന്ന അത്ഭുതമെന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്നദ്‌സ്തയേവ്‌സികിയും വിഷാദത്തിന്റെ കഠിനമായ ലോകത്തിലൂടെ ജീവിച്ച എഴുത്തുകാരനായിരുന്നു. സര്‍ഗാത്മകയുള്ള ഏതൊരാളുടേയും ജീവിതം ഇങ്ങനെ വേദനയുടെ പര്യായമായി രൂപപ്പെടുന്നത്കാണാം. അതി സങ്കീര്‍ണമായ ജീവിതം ഇങ്ങനെ വേദനയുടെ പര്യായമായി രൂപപ്പെടുന്നവരാണ്അവര്‍. ജന്മസഹജവും സാമൂഹികവുമായ ഘടകങ്ങളും ഇതിന്‍ കാരണവാവാറുണ്ട്. എന്നാല്‍ മുഖ്യമായുംഒരാളുടെ പ്രതിഭയും പ്രവര്‍ത്തനവും രൂപപ്പെടുത്തുന്നതില്‍ സമൂഹത്തിന്‍ വലിയ പങ്കുണ്ട്.

മലയാളികളുടെ പ്രയപ്പെട്ട പാട്ടുകാരന്‍ കോഴിക്കോട് അബ്ദുള്‍ഖാദറിനെക്കുറിച്ചോര്‍ക്കുമ്പോള്‍പ്രതിഭകളുടെ വിഷാദഭരിതമായ ലോകത്തെക്കുറിച്ച് നമുക്ക് വീണ്ടുവിചാരമുണ്ടാവുന്നു. പലരും നമ്മുടെമനസ്സിലൂടെ മിന്നിമറിയുന്നു. വിഷാദത്തിന്റെയും വേദനയുടേയും പാട്ടുകാരനായി മലയാളി ചങ്ങമ്പുഴയെവായിക്കുന്നത് പോലെ അബ്ദൂള്‍ ഖാദറിനെയും വായിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഒറ്റപ്പെടുന്ന ഒരാളിലൂടെലോകത്തിന്റെ ആനന്ദമെന്താണെന്നറിയുന്നത് ഇവരിലൂടൊക്കെയാണ്. ആന്തരികമായ കൊടുംവേദനയുണ്ട് ഇവരില്‍. അബ്ദുള്‍ഖാദര്‍ ജീവിച്ച പരിസരത്ത് വേദനയുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് പാട്ടുകാരന്റെ രാഗവും താളവും ഇത്രമാത്രം വിഷാദാത്മകമായഭാവാത്മകതകൊണ്ട് നിറഞ്ഞത്. ഹിന്ദൂസ്ഥാനി സംഗീതത്തില്‍ തലത്‌മെഹമൂദും സൈഗാളുംഎന്തായിരുന്നുവോ അതൊക്കെ ഏതോ തരത്തില്‍ അബ്ദൂള്‍ഖാദറിലേക്ക് പകര്‍ത്തപ്പെട്ടു. ഹിന്ദുസ്ഥാനിസംഗീതത്തിന്റെ ഉള്‍ത്തുടിപ്പില്‍ മലയാളി മുമ്പൊന്നും കേള്‍ക്കാത്ത ശബ്ദം അബ്ദുള്‍ഖാദറിലൂടെ കേട്ടു.

ജീവിതത്തിന്റെ കടുത്ത വേദനയില്‍ ചങ്ങമ്പുഴയും ഇടപ്പള്ളിയുമൊക്കെകവിതകളെഴുതിപ്പോകുകയായിരുന്നു എങ്കില്‍ അബ്ദുള്‍ഖാദര്‍ വഴിയില്‍ പാട്ടുകള്‍പാടിപ്പോകുകയായിരുന്നു. കാല്പനികതയുടെ അതിസ്പര്‍ശമുള്ള ഭാവസംഗീതം ശോകവും ഉന്മാദവുംനിറഞ്ഞതായിരുന്നു. മലയാളിയുടെ ഗൃഹാതുരതയെ തൊട്ടുണര്‍ത്തുന്ന സംഗീതം.


സമൂഹം പലപ്പോഴും പ്രതിഭകളെ ആദരിക്കുമ്പോള്‍തന്നെ അവഗണിക്കാറുമുണ്ട്. അത്തരത്തിലുള്ളഅവഗണനകള്‍ ഏറെക്കുറെ അനുഭവിച്ച ഒരാളാണ് കോഴിക്കോട് അബ്ദൂള്‍ഖാദര്‍ . കലാകാരന്‍ തന്നെഅപകടപ്പെടുത്തി ജീവിക്കുന്നവനാണ്. പലപ്പോഴും അയാള്‍ക്ക് ഒരു കരിയര്‍ രൂപപ്പെടുത്താനാവില്ല. കരിയറിനെക്കുറിച്ച് ബോധമുള്ള ഒരാളില്‍ കലയുണ്ടാവണമെന്നില്ല. അബ്ദുള്‍ഖാദറിന്റെ ജന്മംപാട്ടിനുവേണ്ടി മാത്രമുള്ളതാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്‍ അതില്‍നിന്ന് അന്യമായ ഒരു ജീവിതംഅസാധ്യമായിരുന്നു. അതാണ് പിതാവിന്റെ ആഗ്രഹങ്ങള്‍ക്ക് വിരുദ്ധമായി അദ്ദേഹത്തിന്സഞ്ചരിക്കേണ്ടിവന്നത്.

പാട്ടിനുവേണ്ടിയുള്ള ഒരു എരിഞ്ഞടങ്ങല്‍ മാത്രമായിരുന്നു അബ്ദൂള്‍ഖാദറിന് ജീവിതം. എന്നാല്‍ജീവിതത്തില്‍ നേരിടേണ്ടിവന്ന അവജ്ഞയും ദുര്യോഗവും അദ്ദേഹത്തെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചിരുന്നു. അംഗീകാരത്തിനുവേണ്ടി മനസ്സ് കൊതിച്ചിരുന്ന ഒരുകാലത്ത് അത് കിട്ടാതെപോയി. അതേസമയംകമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിയുടെ ഭാഗമായി ജീവിക്കാന്‍ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞു. പരിത്യാഗികള്‍ക്ക് മാത്രമേകമ്യൂണിസ്റ്റാവാന്‍ കഴിയൂ. ദൗര്‍ബല്യങ്ങളും അപാകതകളും ആവശ്യത്തിലധികംഅദ്ദേഹത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാല്‍ എല്ലാ ദൗര്‍ബല്യങ്ങള്‍ക്കിടയിലും പാട്ടിന്റെ ലോകം കീഴടക്കാന്‍അബ്ദൂള്‍ഖാദറിന് കഴിഞ്ഞു. മലയാളത്തില്‍ അബ്ദൂള്‍ഖാദറിനെക്കുറിച്ച് ശരിയായ വിലയിരുത്തലുകള്‍വളരെ കുറച്ചേയുള്ളൂ. മലയാളി വേണ്ടത്ര പഠയ്ക്കാത്ത ഒരു ഗായകന്‍. നദീം നൗഷാദ് എഡിറ്റ് ചെയ്ത്ഒലിവ് പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തിയ പാടാനോര്‍ത്തൊരു മധുരിതഗാനം എന്ന പുസ്തകം കുറവ് നികത്തുന്നു.

അബ്ദൂള്‍ഖാദറിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു ഡോക്യുമെന്ററിയില്‍ മുഴുകിയിരിക്കുമ്പോഴാണ് നദീം നൗഷാദിന്അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിത സാഹചര്യത്തെക്കുറിച്ച് കൂടുതല്‍ അറിയാണ് സാധിച്ചത്. പിന്നീട്പത്രപ്രവര്‍ത്തകരുടേയും സുഹൃത്തുക്കളുടേയും കുടുംബാംഗങ്ങളുടേയും സഹായത്തോടെ ആഴത്തിലുള്ളഒരന്വേഷണം നദീം നൗഷാദ് നടത്തുന്നു. അബ്ദൂള്‍ഖാദറിനെക്കുറിച്ച് എഴുതപ്പെട്ട ഒരുജീവിചരിത്രക്കുറിപ്പ് കൂടിയാണിത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ സാമൂഹ്യ ജീവിതത്തിലേക്കും ഇത് വെളിച്ചംവീശുന്നു.

വി. ആര്‍ സുധീഷ്, രവിമേനോന്‍, ജമാല്‍ കൊച്ചങ്ങാടി, കാനേഷ് പൂനൂര്, മുകുന്ദനുണ്ണി, യു.. ഖാദര്‍, വാസുപ്രദീപ്, കെ.പി ഉദയഭാനു, മാമുക്കോയ, ജോണ്‍പോള്‍, നജ്മല്‍ ബാബു, ശാന്താദേവിഎന്നിവരുള്‍പ്പെടെ 27 പേര്‍ പുസ്തകത്തില്‍ പ്രതികരിക്കുന്നു. ഒരു സ്വതന്ത്ര വിലയിരുത്തലിന്‍പ്രാപ്തമാക്കുന്ന കൃതിയാണിത്. അബ്ദുള്‍ഖാദറിനെക്കുറിച്ച് പറയാനര്‍ഹതയുള്ളവര്‍ മാത്രമാണിതില്‍അണിനിരക്കുന്നത്.

ഓര്‍മകളും ഗാനകളും ആസ്വാദനവുമുള്‍പ്പെടെയുള്ള കൃതിയെ മൂന്നുഭാഗങ്ങളായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഋജുവായ വാങ്മയങ്ങളില്‍ ആവിഷ്‌കരിച്ച ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പുകളാണ് പുസ്തകത്തിലുള്ളത്. ഹൃദയംകൊണ്ട് അബ്ദൂള്‍ഖാദറിനെ അറിഞ്ഞവര്‍ പറയുന്ന വാക്കുകള്‍. ഇത് വായിച്ചുതീരുമ്പോള്‍ ഒരുകലാകാരന്‍ ഉണ്ടാക്കപ്പെടുന്നതല്ല. ഉണ്ടായിത്തീരുന്നതാണെന്ന് നമുക്ക് ബോധ്യം വരും. 

Book Name: Padanorthoru madhurita ganam

Editor: Nadeem Noushad
Classification: Music
Page: 122
Price: Rs 75

Publisher: Olive Publications, kozhikode

Saturday, November 28, 2009


Telling her story

P.K. AJITH KUMAR

‘Jeevitham Pole Kathakal’ is a documentary on novelist P. Valsala.



Raconteur: P. Valsala is comfortable narrating tales as well as penning them down.

How a school teacher becomes a prominent writer in Malayalam is narrated in ‘Jeevitham Pole Kathakal,’ a documentary on novelist P. Valsala, which was premiered in Kozhikode.

Directors Nadeem Noushad and Suresh Parapram have succeeded in telling Valsala’s story in an engaging way. The narration is backed by lovely visuals shot mostly in Wayanad, a locale that the noted writer holds close to her heart.

Series of monologues

The 22-minute documentary is a series of monologues by the Kozhikode-based writer. The author is at ease in front of the camera and proves she can tell stories and not merely write them.

The directors weave the story together without any voiceovers. Apart from the author’s monologues, there are excerpts of interviews with her. Certain incidents from her life have been dramatised to add flavour to the documentary. Valsala speaks at length about her masterpiece, ‘Nellu,’ the novel which shot her to fame.

“‘Nellu’ just happened; I did not contemplate on writing it. I wrote it after a rejuvenating experience in Wayanad,” says the author on camera.

She reveals she was not keen on turning her book into a film. “But when Ramu Karyat approached me for permission, I agreed because I had seen his movie ‘Chemmeen’ and was impressed by it. He asked K.G. George, S.L. Puram and me to write separate scripts based on the novel and in the end, took certain portions from all the three and made the film,” she says.

Valsala, who was not pleased at the outcome of the movie, goes on to say that she herself wanted to make a film based on her novel ‘Agneyam.’

“But I couldn’t because those days there were few opportunities for women to become filmmakers,” rues the writer.

Valsala also narrates her meeting with Naxalite leader Varghese. “I met him on the banks of Kalindi river in 1967; that was to be my only meeting with him. I had anticipated the armed revolution in Wayanad.”

And it is narrations such as these that make ‘Jeevitham Pole Kathakal’ an interesting watch. Christy George’s camera captures the lush greenery of Wayanad and gives viewers glimpses into the life of the tribals residing in the area. Shajahan Kaliyath’s paintings enhance certain frames of the documentary. Babu Santhalayam’s music is judiciously used.

Says Nadeem, one of the directors of the documentary: “I have wanted to make a film on Valsala for quite some time. We shot the entire film in two days and did the post-production also in two days.”

They could have, perhaps, taken another day or two to get some sound bytes from people close to Valsala or a literary critic, who could put into perspective her contribution to Malayalam literature.

Yet, films like ’Jeevitham Pole Kathakal’ deserve to be seen and encouraged. Kerala needs to document the lives of its gifted sons and daughters.

Printer friendly page

Rewinding to ‘Kerala Saigal’

Staff Reporter

Documentary captures the life of Kozhikode Abdul Khader

KOZHIKODE: A documentary on singer Kozhikode Abdul Khader, also known as Kerala Saigal, will be screened in early November.

The 30-minute work, which unfolds through reminiscences of close associates, will bring out the singer’s persona as well as his musical prowess.

Nadim Naushad, director of the documentary, says this is the first documentary on Abdul Khader, whose masterpiece is ‘Engane Nee Marakkum Kuyile’ from ‘Neela Kuyil.’ Along with M.S. Baburaj, Abdul Khader had brought much joy to music lovers in Kozhikode.

“I continue to be fascinated by the singer,” says Naushad, a teacher at the Kolathur Government Higher Secondary School. He had earlier directed a documentary on writer P. Valsala.

Old visuals of Kozhikode city and charcoal sketches will be intersperse with the reminiscences, to provide a total picture. ‘Thangakinakkal Hridaye Veeshum’ the song in ‘Navalokam,’ for which Dakshina Murthy composed music, launched Abdul Khader as a cine playback singer in 1951,

Najmal Babu, his son and singer, remembers. Soon to follow were half a dozen films which catapulted Abdul Khader to a coveted slot in the Malayalam film music scene.

Abdul Khader’s stint as a playback singer lasted only for a short while though his popularity continued through radio songs like ‘Njan padan orthathu madhuridha ganam,’ based on Tagore’s Gitanjali.

He later sang for the Left parties too, says Ahan Sebastian, a long-time associate, who describes him as a true secularist.

Shanta Devi, film and TV actress adds poignancy as she remembers the encouragement provided by Abdul Khader all along. Wilson Samuel, violinist, and Bhasi Malaparambu too share memories of Abdul Khader. Rafeeq Rasheed wields the camera, and Fasal scores the music.

Printer friendly page

my documentary